Córka Józefa i Katarzyny z d. Minty. Pochodziła z rodziny rolniczej, głęboko religijnej. Jej stryj, sł. Boży br. Antoni Kowalczyk OMI (1866-1947), jest kandydatem na ołtarze. Do oblatów wstąpił też jeden z bratanków, a drugi został księdzem diecezjalnym. Do Zgromadzenia wstąpiła w Pniewach, w wieku 25 lat. W Pniewach również odbyła początkową formację zakonną i złożyła śluby czasowe, a w 1932 wieczyste. W 1934 została skierowana do pracy na Polesiu. Przebywała w domu w Horodcu przez 12 lat, tam także przeżyła II wojnę. Po opuszczeniu przez siostry terenów wschodnich w 1946 przyjechała do Warszawy. Następnie udała się do Chylic, a od IX 1948 przebywała w Lipnicy. Przez całe życie zajmowała się pracą w gospodarstwie. Opiekowała się także słabszymi od siebie siostrami w infirmerii. Zarówno zlecane jej prace, jak i obowiązki życia zakonnego, wypełniała wiernie i dokładnie. Umiała dostrzegać potrzeby innych i dyskretnie spieszyć z pomocą. Dużo się modliła, zwłaszcza głęboko przeżywała mszę św. Miała też szczególne nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego. Od 1984 z powodu choroby serca przebywała w infirmerii. Mimo podeszłego wieku była w znacznej mierze samodzielna. 15 VIII 1992, w uroczystość Wniebowzięcia NMP, upadła i złamała nogę w biodrze. Odtąd każdy dzień jej życia naznaczony był wielkim cierpieniem. Znosiła je cicho, w zjednoczeniu z Jezusem Ukrzyżowanym. Po kilku tygodniach odeszła do Pana, pozostając w pamięci sióstr jako człowiek solidnej pracy, głębokiej modlitwy, całkowitego zjednoczenia z wolą Bożą i cichego cierpienia. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Otorowie.