niedziela, 16 marzec 2025 21:00

Pokora, nieosądzanie i przebaczenie - Poniedziałek II tydzień Wielkiego Postu

Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone. Łk 6, 37

Prawdziwa pokora wobec Boga objawia się w naszej pokorze wobec bliźnich. Łatwo jest wyrazić uniżenie przed Bogiem w modlitwie, lecz miarą naszej pokory jest sposób, w jaki traktujemy innych. Osoba prawdziwie pokorna przed Bogiem rozumie, że nie wie, czy zasługuje na Jego miłość, czy gniew. Dlatego z szacunkiem odnosi się do każdej duszy umiłowanej przez Boga. Pamiętajmy, że wszelkie wady, słabości i niedoskonałości innych topnieją, jak śnieg w słońcu, w niewidzialnych promieniach  prawdziwej pokory. Największe zaś cnoty, oparte na pysze i wysokim mniemaniu o sobie, stają się odrażające w oczach Boga. Bądźmy pokorni wobec ludzi. Fundamentem tej pokory niech będzie postrzeganie innych jako lepszych od nas i poczucie własnej małości.
Tam, gdzie ten fundament jest mocny, nie będzie trudno o pokorę w relacjach z bliźnimi. Budujmy go na modlitwie, zwłaszcza medytacji. Uniżajmy się w modlitwie nie tylko przed Bogiem, ale też, świadomi własnej nędzy, przed wszystkimi ludźmi, zwłaszcza tymi, których nie kochamy lub surowo osądzamy. 


Na podstawie rozważań św. Urszuli Ledóchowskiej

Czytany 85 razy Ostatnio zmieniany niedziela, 16 marzec 2025 21:07