Córka Jana i Elżbiety z Lorbickich (Rolbickich). Pochodziła z licznej (14 dzieci), religijnej rodziny rolniczej. Ukończyła niemiecką szkołę powszechną i 3-letni kurs gotowania. Do Zgromadzenia wstąpiła w Pniewach w wieku 27 lat. Kandydaturę i postulat odbyła w Goździchowie, a nowicjat w 1929-1930 w Pniewach. Po złożeniu ślubów zakonnych pojechała 20 VIII 1930 do Otorowa, gdzie do 1942 była odpowiedzialna za kuchnię. 29 IV 1942 została zabrana razem z s. Ludwiką Drawc do pracy u Niemca, O. Reitera, w Szamotułach. Wróciła do Otorowa 24 I 1945. Tam wkrótce zaczęła chorować na astmę, w związku z czym odeszła od pracy w kuchni i do 1954 pomagała w ogrodzie. Po likwidacji domu w Otorowie w 1954 przez władze PRL została przeniesiona do Lipnicy. W V 1957 powróciła do odzyskanego domu w Otorowie. Opiekowała się ciężko chorą s. Jolantą Misiak. Pogodna i niemarnująca czasu, pomagała siostrom, ale czuła się coraz słabsza. 28 XII 1961 rozpoczęła rekolekcje roczne, 31 XII odbyła spowiedź, z nastawieniem, że będzie to jej ostatnia spowiedź. Powiedziała potem, że jest szczęśliwa, że w życiu była tylko jeden dzień nieszczęśliwa, że za wszystko jest wdzięczna i że chciałaby już umrzeć. Z powodu ostrej niedomogi serca została zabrana do szpitala i po kilku dniach dołączyła do grona spoczywających w Chrystusie. Została pochowana na cmentarzu urszulańskim w Pniewach.