Potem Lewi wydał dla Niego wielkie przyjęcie u siebie w domu; a był spory tłum celników oraz innych ludzi, którzy zasiadali z nimi do stołu. Na to szemrali faryzeusze i uczeni ich w Piśmie, mówiąc do Jego uczniów: „Dlaczego jecie i pijecie z celnikami i grzesznikami?” Lecz Jezus im odpowiedział: „Nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem powołać do nawrócenia się sprawiedliwych, lecz grzeszników”. Łk 5, 29 - 32

Jezus otacza się celnikami i grzesznikami... Jakaż to dobroć, jaka wyrozumiałość! To pociecha dla nas w chwilach, gdy lęk ogarnia nas na myśl o naszej niegodności. Jezus okazuje tyle dobroci grzesznikom, a my tak często osądzamy innych, nawet ich intencje, których przecież nie znamy i znać nie możemy. Nie mamy prawa tego robić. Jezus pragnie, abyśmy okazywali innym miłosierdzie, tak jak On okazuje je nam. O Jezu, naucz nas wyrozumiałości! Czy jesteśmy lepsi od tych, których tak

Po powrocie Jezusa z krainy Gadareńczyków podeszli do Niego uczniowie Jana i zapytali: „Dlaczego my i faryzeusze dużo pościmy, Twoi zaś uczniowie nie poszczą?” Jezus im rzekł: „Czy goście weselni mogą się smucić, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy będą pościć”. Mt 9, 14 - 15

Pan Jezus zwraca się do nas tymi samymi słowami. Pragnie, abyśmy rozważali Jego cierpienia, Jego konanie i uczestniczyli w Jego Męce. Chce, abyśmy sercem i duszą trwali przy Nim, czuwając nad sobą i utrzymując skupienie, nie rozpraszając się sprawami doczesnymi. Nasz umysł, tak przywiązany do spraw ziemskich, z trudem odrywa się od tego, co doczesne, i powraca do tego, co ludzką naturę przeraża – do smutku, cierpienia i bólu. Przezwyciężenie tej naturalnej skłonności jest pokutą miłą Panu Jezusowi. Czyż nie warto zdobyć się na ten wysiłek, aby okazać Mu miłość za miłość i ofiarę za ofiarę, zbliżając się do Niego i stając się dla Niego pociechą?