Modlitwa pokornych przebija niebiosa. Dobry celnik, stając przed Bogiem, nie wypowiedział wielu słów, lecz z głębi serca zawołał: "Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!" – i ta właśnie modlitwa, nacechowana pokorą, wyjednała mu łaskę. Nie żałujmy czasu poświęconego na modlitwę. Gdy stajemy przed Bogiem i nie wiemy, co ma wypełnić nasze myśli, uświadommy sobie: Jezus jest tu obecny, a ja klęczę u stóp mojego Pana, nieskończenie wielkiego i świętego Boga. On, w swojej potędze i majestacie, jest wszystkim – a ja, u Jego stóp, kimże jestem? Rozważmy naszą grzeszność i nędzę, ale bez lęku. Pamiętajmy, że Serce Jezusa,  z miłością pochyla się nad tym, co słabe i kruche. 
Trwajmy więc w głębokim uniżeniu przed naszym Bogiem.

"Jeden z uczonych w Piśmie podszedł do Jezusa i zapytał Go: „Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?” Jezus odpowiedział: „Pierwsze jest: „Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą”. Drugie jest to: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Nie ma innego przykazania większego od tych”. Mk 12, 28-31
Wsłuchajmy się w odpowiedź Chrystusa: najważniejsze przykazanie to miłość Boga i bliźniego – w nich zawiera się całe Prawo. Obyśmy zrozumieli, że kochając bliźnich, kochamy niewidzialnego Pana, jak nauczył nas Jezus: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, Mnieście uczynili” (Mt 25,40).  Służąc bliźnim, służymy Jezusowi. Nasze codzienne zadania nie oddalają nas od Niego, gdy czynimy je z miłością. Jezus, w swojej dobroci, rozumiał, że uczucia nie zawsze są od nas zależne i mogą nas opuszczać. Wiedział jednak, że czyn miłości zawsze pozostaje w naszej mocy.

                                        
25 marca, w Uroczystość Zwiastowania Pańskiego, kilkanaście studentek podczas Mszy świętej wieczornej podjęło zobowiązanie  duchowej adopcji dziecka poczętego, a 26 marca była kontynuacja tego tematu m.in. o wartości i ochronie życia od poczęcia do naturalnej śmierci. Gościliśmy w Piwnicach pod Aniołami ŻDS KUL - małżeństwo z 25 letnim stażem - państwa Katarzynę i Sławomira Łukasiuków z parafii św. Urszuli Ledóchowskiej w Lublinie. Trzydzieści przybyłych na spotkanie studentek oraz jeden uczestnik mieli możliwość usłyszeć wyjątkowe świadectwo o miłości małżeńskiej, wierze, mocy Słowa Bożego w życiu oraz o stracie synka, który narodził się kochany i chciany, choć lekarze doradzali aborcję.

Miłość pragnie jedności, bliskości ukochanej osoby, podobnie Jezus tęskni za naszą jednością z Nim. On czyni wszystko, abyśmy mogli trwać w Jego bliskości, lecz czy nasze serca odpowiadają na to pragnienie? Gdzie bije nasze serce? Często pochłonięci sprawami zewnętrznymi, rzadko żyjemy w głębokiej komunii z Jezusem, niewiele z Nim rozmawiamy, rzadko o Nim medytujemy, powierzchownie żałujemy za grzechy. Dlaczego tak się dzieje? Czyż nie dlatego, że nasze egocentryczne „ja” wciąż dominuje w naszych sercach? Jeśli prawdziwie pragniemy kochać Jezusa, musimy wyzbyć się tej samolubnej miłości własnej. Wtedy nasze myśli z radością zwrócą się ku Niemu, a zapominając o sobie, będziemy mogli doświadczyć głębokiej komunii z Nim. Wtedy staniemy się bardziej wrażliwi na sprawy Boże i głębiej zranią nas krzywdy wyrządzone Panu i naszym bliźnim. Będziemy starali się unikać najmniejszego grzechu, by nie zasmucić Jezusa i nie ranić naszych bliźnich.