Na to rzekł Jezus: „Zostaw ją! Przechowała to, aby Mnie namaścić na dzień mojego pogrzebu. Bo ubogich zawsze macie u siebie, Mnie zaś nie zawsze macie”. J 12, 8

Postać Marii Magdaleny, zawsze ukazywana przez Ewangelie u stóp Jezusa. Zgięta w pokorze i głębokim żalu, który jest miłością pełną bólu i bólem miłości. Przytulona do stóp Mistrza, nie potrzebuje już słów. Jezus przenika jej serce, napełnione najczulszą miłością.
O Jezu, niech i nasze serca znajdą swoje najukochańsze miejsce u Twoich stóp. U Twoich stóp dusza najszybciej obmywa się łzami skruchy, dlatego i my z ufnością przychodzimy, by oczyścić nasze wnętrza. Tam, w chwilach cierpienia i wewnętrznych burz, odnajdziemy pokój i poddamy się Twojej świętej woli. Tam odzyskamy siły, które osłabiły pokusy i codzienne troski — te, choć niezbędne, łatwo odciągają nasze myśli od Ciebie, osłabiając życie naszej duszy.

Arcykapłani więc i faryzeusze zwołali Sanhedryn i rzekli: „Cóż zrobimy wobec tego, że ten człowiek czyni wiele znaków?” J 11,47

Wpatrujemy się w krzyż, w rany Ukrzyżowanego. Tam dostrzegamy cierpienia, które sprawiedliwie powinny spaść na nas. A tymczasem – co my znosimy w porównaniu z tym, co wycierpiał Jezus? Podczas swojej ziemskiej misji Jezus z miłosierdziem pochylał się nad chorymi i cierpiącymi, uzdrawiał ich z czystej dobroci, jak choćby teściową Piotra. A czyż tego dzieła miłości i uzdrowienia dusz nie kontynuuje w świętym Tabernakulum, stając się źródłem pociechy, wsparcia i głębokiego pokoju dla wszystkich strapionych, cierpiących i nieszczęśliwych, którzy z ufnością szukają u Niego ukojenia? O Jezu nasz, biczowany za nasze winy, Jezu ukoronowany cierniem naszej pychy, Jezu ukrzyżowany z miłości do nas, z głębi naszych serc pragniemy zastanowić się nad naszą oziębłością i niewdzięcznością wobec Ciebie.

„Jeżeli Pismo nazwało bogami tych, do których skierowano słowo Boże – a Pisma nie można odrzucić – to czemu wy o Tym, którego Ojciec poświęcił i posłał na świat, mówicie: „Bluźnisz”, dlatego że powiedziałem: „Jestem Synem Bożym”? J 10, 35-36

Chrystus przyszedł, aby objawić światu prawdę i wypełnił tę misję, nie zważając na konsekwencje. Za głoszenie prawdy został niesłusznie oskarżony o bluźnierstwo i skazany na śmierć. Z pokorą zbadajmy nasze serca i sumienia: Jak traktujemy prawdę? Czy jest dla nas najcenniejszym skarbem? Czy zdarza się, że dla wygody, unikając odpowiedzialności, naginamy prawdę lub ją pomijamy? Czy pozwalamy sobie na małe kłamstwa? Czy pamiętamy, że Pan Jezus, aby  dać nam poznać prawdę, podpisał na siebie wyrok śmierci? Jezu, Ty uczysz nas, abyśmy cenili prawdę ponad wszystko, by stała się fundamentem naszego życia i byśmy nigdy od niej nie odstępowali.